Overweldigend!

Wat heb ik een mooie tijd achter de rug de afgelopen 4.5 week. Ongelofelijk mooie natuur, te perfecte hiking routes, geweldige locals, interessante reizigers en een heerlijk alternatieve manier van reizen. Het is vaak compleet onzeker wat je de volgende dag gaat doen, omdat er altijd wel weer een probleem is met vervoer of miscommunicatie met derde partijen. Maar juist dit maakt het reizen hier heel erg interessant. Tezamen met de overweldigende natuur en de eerlijke, gastvrije, open en enigzins conservatieve cultuur maakt dit het karakter van zowel Kirgizie als Tjajikistan compleet. Heerlijk om volledig vrij hier te genieten van de natuur en de mensen.

Ja ik heb 100% genoten van deze laatste 4.5 week!

Vooral na mijn verblijf in voornamelijk steden was ik toe aan frisse lucht, minder mensen, rust en hiking. Als ik nu terug kijk dan is dit helemaal goed gekomen. Ik merk ook aan mezelf dat dit soort reizen mij veel meer voldoening geven dan het verblijven in steden. De mensen zijn zo gastvrij, behulpzaam en eerlijk. Daarnaast geeft de natuur me de mogelijkheid om helemaal kapot te gaan tot het naadje. Dat heb ik dus ook met al het plezier gedaan. Tussendoor natuurlijk genoeg rust genomen voor een volgend avontuur. Gelukkig is dat geen probleem door de vele homestays die slaapplekken aanbieden aan de zeer interessante reizigers. De reizigers hier zijn zo ervaren. Er is altijd wel iemand waarmee je ervaringen kan delen over onbekende landen, de manier van reizen en locale genotsmiddelen zoals pils en vodka :). Tevens zijn de reizigers over het algemeen rond de 30 en vaak hebben ze al een hele mooie carriere achter de rug. Veel gesprekstof dus om de avonden mee te vullen. Meestal zijn er in onbekende, minder welbereisde landen toeristengroepen te zien met te rijke toeristen die een totaal gebrek hebben voor het behouden van de cultuur. In deze twee landen zijn dergelijke toeristen gelukkig niet te vinden.

Eenmaal in Kirgizie aangekomen was ik positief verrast met de locals. In tegenstelling tot de zeer Russisch getinte cultuur in Kazachstan zijn zowel de Russen als de Kirgiziers hier zeer aangename mensen. Nog steeds is er een grote afstand tussen een reiziger en een local in het begin, maar de behulpzaamheid en de vriendelijkheid is vanaf het begin te merken. Daarnaast was ik onwijs verrast door de aanwezigheid van de machtige natuur. Owowow zoveel groene valleien, besneeuwde bergtoppen, yurts (huizen van herders) en rivieren (die soms moeten worden overgestoken zonder een brug te gebruiken :().

Vanuit Karakol, een stad in een uithoek van Kirgizie nabij Kazachstan en China, zou ik mijn eerste hike gaan voorbereiden: medehikers vinden, een route uitstippelen en eten inkopen. En net zoals heel vaak viel ik weer met mijn neus in de boter. Zo kwam ik een groep Israeliers tegen die ik 1.5 maand geleden ook al in China was tegen gekomen en zij hadden alles al voorbereid haha. Perfect! De meeste mensen die dit verhaal nu aan het lezen zijn weten hoe verschikkelijk Israeliers kunnen zijn als backpackers, maar de israeliers hier zijn totaal het tegenovergestelde. Ik was dus klaar om te gaan. Vier valleien en een bergpas braken me volledig de 5 dagen daaropvolgend. Wat een super gevoel om hoogteziekte te overwinnen en vervolgens een bergpas over te steken via een plateau van eeuwige sneeuw en om het af te maken een 100 meter hoge bergwand a 65% stijl te beklimmen. Zo spannend en zo gaaf om iedere avond te koken op een kampvuur, lekker vroeg op te staan en 12 uur per dag te hiken door de bizarre natuur.

Aangezien ik het meest van mijn tijd in Tjajikistan wilde spenderen was het na 1.5 week tijd om via Bishkek, Osh en Sary Tash naar Tjajikistan te reizen. In Bishkek kwam ik per toeval alweer Stefan en Lucie tegen. Helemaal in het begin van mijn reis heb ik hen ontmoet en vervolgens heb ik hen in 5 landen weer mogen tegenkomen. Dit is overigens niet uitzonderlijk. De enkele reizigers hebben vaak een soortgelijke route. Via Osh zou mijn reis zich voortzetten naar de grens van Tjajikistan. Zoals jullie weten is Osh de plek waar nog geen maand geleden 2000 mensen zijn gedood. Momenteel is het naar omstandigheden redelijk stabiel. Erg vreemd om in hier rond te lopen en alle beschoten en afgebrande gebouwen te zien. Ook Osh was na een dag weer genoeg en Sary Tash zou voor mij de poort vormen naar de Tjajikse grens. Mijn plan was om meteen door te reizen naar de grens. Echter kon ik dit niet over mijn hart verkrijgen. Het kleine dorp is super mooi gelegen en de bewoners leken zo geinteresseerd dat ik er iets langer over heb gedaan om het plaatsje te achter me te laten. Vanaf Sary Tash zou de reis een stuk interessanter en spannender worden. Niet in termen van veiligheid of omgeving maar in termen van aanwezig transport. Er is namelijk nagenoeg geen transport. Na 5 uur hitchen, was er nog geen enkele auto langsgekomen die uberhaupt richting Tjajikistan ging. Wat bleek de hele grens was weggevaagd en alleen krachtige 4WD konden de grens oversteken. Hier kwam ik achter toen ik met de taxi aankwam bij de grenspost. Dit was echt vreselijk balen doordat er 20km niemandsland is tussen de twee grenzen. Daarbij zou ik ook een bergpas moeten oversteken van 4800 meter :(:( met 35kg baggage. Met andere woorden 'Balen!' en haast onmogelijk om te voet dit te bewerkstelligen. Als een geschenk uit de hemel kwam na 5 minuten een splinternieuw Toyota Landcruiser aan van de bijna heilige Aga Khan Foundation (een NGO). Na een half uur besloten ze om me mee te nemen in de al overvolle jeep. YEESSSSS..... In 13 uur vlogen we werkelijkwaar van Sary Tash naar Khoroq. Een reis die normaal meer dan twee dagen in beslag neemt en je minimaal 100 dollar kost. Voor mij was het gratis :), ik moest geen tijd steken in het vullen van een jeep en ik kon het doen in abnormaal weinig tijd.

Het verzamelen van een groep is een van de meest tijdrovende taken hier in dit land. Veel van de 3000 jaarlijkse reizigers zijn fietsers en er zijn verder gewoon niet zoveel toeristen. Flexibiliteit is daarom een vereiste en dit heb ik wel. Na het opzetten van mijn tent in de tuin van een homestay vroeg ik de eigenaar om wat informatie over de Wagan Vallei (een vallei die de grens vormt met Afghanistan en die schijnbaar niet gemist kan worden bij een bezoek aan Tjajikistan). Zijn antwoord was geschenk nummer 2 uit de hemel. Er was namelijk een groep van 5 backpackers die op het punt stonden te vertrekken en door het uitvallen van een andere backpackers was er een plekje vrij in de jeep. Whoeeeheeee!!! Zij hadden er 4 dagen over gedaan om alles te regelen en alweer kon ik zo aan tafel aanschuiven. Toch bizar, kon het op dat moment echt niet geloven. De eerste dag in de vallei was zo fascinerend, je rijdt langs een rivier en ziet aan de overkant Afghanistan. Geen hekken of bewaking, veel inimienie dorpjes en paden die transport mogelijk maken per paard of ezel. Aan de Tjajikse kant zijn er talloze hot springs en vele kleine onwijs interessante dorpjes waarin de mensen je continu uitnodigen voor thee, wat eten of een slaapplek. Westerse invloeden zijn hier minimaal en dat maakt het zo mooi hier. Helaas door slecht weer konden we de dagen erop niet genieten van de uitzichten die we de eerste dagen hadden mogen bewonderen. Absoluut geen ramp doordat het gelukkig de laatste paar dagen opklaarde en de Pamir (de bergketens hier) zich als een bloem opende. Diepe groene brede valleien met kristalhelder water in de rivier en onwijs mooie dramatische bergen om het geheel af te maken. Gaat echt nergens over zo mooi zijn de Pamirs!

Ik kon er daarom ook geen genoeg van krijgen en besloot samen met de Hong Kongse Fiona een hike voor te bereiden in de Bartang Vallei. Een minder brede vallei waardoor je allemaal kleine oases hebt in de hoeken van de rivier waarop mini dorpjes zich hebben gevestigd. Ons doel was om de Geisev vallei te bereiken die bezaaid is met meren. Normaliter kon deze vallei worden bereikt via een brug. Door het vele smeltwater was deze brug weggevaagd een 10-tal weken geleden en schijnbaar vond de overheid het het niet waard om deze te repareren. Ook hier in Tjajikistan is het ongelofelijk hoe de priotisering van de overheid uitwerkt op bepaalde aspecten in de maatschappij. Niettemin waren we nog steeds erg gedreven om de vallei te bereiken, betekenend dat we een hevige omweg moesten maken door de bergen. Na de nodige voorbereidingen werd het duidelijk hoe de berg in elkaar zat. Tevens werd de essentiele vraag “Is er water te vinden?” positief beantwoord. 7 uur later waren we nog steeds niet op het juiste pad en nog veel erger er was geen water. Stel je voor 7 uur hiken op steile hellingen op 1 liter water met 35 graden zon op je bol. Het nare effect is “dehydration” (koppijn, duizeligheid, coordinatieproblemen etcetcetc). Je gaat je er dus niet beter van voelen en we besloten uiteindelijk om om te keren. Na 1 uur afdaling in een volledig andere richting, kwamen we een spring tegen. Pfffffuuuu water heeft nog nooit zo lekker gesmaakt haha! We hadden totaal verkeerde informatie ontvangen (zoals 99% van de tijd) van onze homestay en daardoor kwamen we in grote problemen. Gelukkig werkte het gezond verstand nog steeds en hadden we water gevonden in een totaal ander gebied. Door de afwezigheid van vlakke vlaktes konden we niets anders dan kamperen op een uitstulping van een afgrond. Gevaarlijk maar zeker de mooiste plek waar ik ooit in mijn leven gekampeerd heb. De volgende dag zou poging 2 plaatsvinden die spijtig genoeg ook moest worden afgebroken. We konden namelijk geen water vinden en de bergpas was te stijl om te passeren. Als alternatief besloten we om via Khoroq naar de hoofdstad Dushanbe te reizen. Vanuit hier zijn de 'Fan Mountains' goed bereikbaar. Echter, nam het regelen van een jeep (die heb je nodig door de vele overstromingen en de slechte niet geasfalteerde wegen) veel tijd in beslag. Hierbij kwam ook nog eens de verschrikkelijke chauffeur die ipv 15 uur er 40 uur voor nodig had om in Dushanbe te arriveren. Iedereen was compleet gefrustreerd en moe van de reis en toen werd het in de plaats van aankomst ook nog eens duidelijk dat meneer ons heel hard wilde afzetten. Geduld werd optimaal op de proef gesteld, want van de ene kant wilde we niet toegeven, maar tegelijkertijd had meneer de idioot al zn andere idiote taxichauffeurvriendjes opgebeld om paraat te staan. Vervelend dat een dergelijk mooi verblijf zo moest eindigen. Onbegrijpelijk maar waar is dat taxichauffeurs in het algemeen idioten zijn en je je hier niet teveel van moet aantrekken. Totaal gesloopt, besloten we toch nog om het positief af te sluiten met een zware drinksessie tot 7 uur in de ochtend :(.

Voldaan kan ik afscheid nemen van Azie. Het heeft me heel veel geleerd over de cultuur, de invloed van de Sovjet Unie en de politieke issues. Ik heb er intens van genoten! Tegelijkertijd ben ik ook blij dat ik hier kan vertrekken. Het reizen is zwaarder en er moet altijd vanalles worden geregeld. Daarnaast ben ik ook moe van de corruptie. Het is zo geintegreerd in het systeem dat het geaccepteerd is. Ik denk dat het goed is om zsm deze gebieden te bezoeken, want het potentieel is enorm wat betreft toerisme. Net zoals vele andere delen op aarde zal ook dit gebied spoedig gaan veranderen (niet alleen maar in positieve zin).

Zoals jullie weten zit het er nog niet volledig op voor mij en mag ik nog gaan genieten van Etiopie en Kenia. De verhalen over Ethiopie zijn hevig. Tekort aan eten en drinken en zeer grote afstanden die vaak te voet moeten worden afgelegd. Dit is in de afgelegen gebieden en ik hoop dat ik hier ook terecht kan komen. Kenia zal een stuk gemakkelijker zijn en dat is ook het doel van de laatste week van mijn reis.

Lekker uitrusten en bijkomen van een geweldig half jaar.

Dikke kus vanuit Nederland, jaaaa Nederland. Het is goed om weer voor een paar daagjes thuis te zijn :)!