China – Cultuurshock

Roggelende mensen van jong tot oud en zowel man als vrouw, poepende en plassende kinderen op straat wat gemakkelijker wordt gemaakt door de permanente spleet in hun broek, lawaai valt niet aan te ontkomen (als je denkt dat het niet erger kan dan is er altijd wel weer een andere idioot die iets te melden heeft door een mega luidspreker), totaal gebrek van de engelse taal, persoonlijke ruimte bestaat hier niet en laat ik maar niet beginnen over de manieren van de chinezen.

In de laatste vijf weken is er een hele hoop gebeurd beginnend in de stad Almaty. In tegenstelling tot de meeste krakkemikkige steden in Centraal Azie is Almaty een metropool. Een schone stad met mooie gebouwen, moderne mensen en heel erg veel geld. De basis van de Kazach economie is gebaseerd op olie en gas en dat is ook te zien in de voormalige hoofdstad van Kazachstan. Na al die tijd was het zeker fijn om weer in een moderne samenleven te mogen zijn en hier heb ik met plezier volop gebruik van gemaakt. Veel stappen, overdag koffietjes doen in de vele koffiebars en natuurlijk goed eten. Het begrip uitgaan kennen ze wel in Almaty. Na een avond goed doorzakken met Bjorn, een Zweedse diplomaat kwam ik uiteindelijk alleen terecht in een club. Prima vertoeven, maar de echte club zou pas de volgende dag openen en ik zou dus nog een nachtje moeten stappen. Eenmaal in de rij kom ik een bekende tegen van de vorige avond en dat heb ik geweten. Binnen een half uur had ik 7 shots vodka achter m’n kiezen waarna er nog vele hebben mogen volgen. Schijnbaar wordt een kennismaking zo gevierd. Enigzins licht in het hoofd was het de volgende dag tijd voor weer een registratie. Voor een simpele registratie kan je gerust een hele dag uittrekken. Continu discussieren, discussieren en nog eens discussieren. Ik werd er redelijk gek van in Kazachstan. Daarnaast, als je een vraag stelt dan is het antwoord in eerste instantie ‘NO’. Vervolgens moet je bijna ruzie maken en aggressief worden om je ding gedaan te krijgen. Een vervelende manier van communiceren die meer en meer wordt toegepast naar mate ik dichterbij in de buurt van Rusland kom. Als je eenmaal de mensen leert kennen dan zijn het onwijs aardige mensen, maar in het begin is het gewoon verschikkelijk en buitengewoon onaangenaam. Dit gaf me ook het gevoel om zsm te vertrekken uit dit land. Voordat ik naar m’n 12de land zou reizen wilde ik nog wel de natuur zien en ervaren. De natuur die bestaat uit hoge bergketens in het oosten tot verlate steppes in de rest van het land. Na een reis van 14 uur kwam ik aan in een klein dorpje gelegen in fotowaardige vallei. Helaas kreeg ik hier te horen dat ik er illegaal was en dat ik voor dit dorp, jawel, een permit moest hebben (ik had dus al een visa en een andere registratie ). Uiteindelijk wilde een bewoner me wel illegaal mee de bergen innemen. Super vette ervaring, omdat niemand ons mocht zien en we dus eeen volledig verlaten gebied zouden bezoeken. Door de afwezigheid van paden moesten we voor 2 dagen onze weg banen door middelhoog gewas wat me 7 tekenbeten en een onwijs mooie ervaring heeft opgeleverd. Eenmaal weer bijgekomen werd ik uitgenodigd om voor een paar dagen bij de broer van m’n guide te verblijven. Midddenin een groen glooiend landschap lag daar zijn honingboerderij. Dit heeft mijn trip in Kazachstan echt helemaal afgemaakt. Top om in zo’n afgelegen gebied in mn tentje op een honey farm te spenderen. Helaas helaas was na 5 dagen het avontuur hier voorbij en zou ik richting China vertrekken. Dit was een regelrechte hel! Als je je een grensovergang voorstelt in een oude Sovjetstaat dan zou het zo moeten zijn. Mannekes, eerst 5 keer afgezet door taxichauffeurs, vervolgens geen treinen meer naar de grens (uiteindelijk gelukkig kunnen meerijden met alleen de locomotief heel erg gaaf!) en eenmaal aangekomen bij de grens werd het duidelijk dat de grensovergang gesloten was voor bussen en de trein die er passeert, daarvoor zou ik terug naar Almaty moeten om een kaartje te kopen . Via een opa die me de gehele dag op sleeptouw had genomen kon ik toch een kaartje bemachtigen a 5 keer de normale prijs. Probleem was alleen dat ik mijn paspoort aan de grens zou ontvangen van een leger officier. Neeeee, erger kon het niet worden voor m’n gevoel. Gezien de bizarre hoge mate van corruptie klonk dit niet als muziek in de oren. Aan de grens werd ik dus ook voor de zoveelste keer geconfronteerd met een officier die alleen maar problemen voorzag en met andere woorden simpelweg zoveel mogelijk geld van me afhandig wilde maken. Hierbij, kwam ook nog eens een 10 uur durende stop op de grens en we niet door mochten door de vele controles in zowel Kazachstan als China.

Na 20 uur in de trein was het zover. Een volledig nieuwe ervaring zou me te wachten staan. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten. Ik had geen reisgids, niets bekeken op het net en geen mensen ontmoet die hier ooit waren geweest. Een verrasssing dat was het zeker. Viavia terecht gekomen in een daadwerkelijk hostel. Na Iran en Centraal Azie waar hostels en backpackers over het algemeen een onbekend begrip zijn was dit een paradijs. Heerlijk om weer normale gesprekken te kunnen hebben en tijd door te brengen met andere backpackers. Ook top om weer in een totaal andere cultuur te zijn. Onwijs wennen, maar zo fijn om een complete verschillende cultuur op me in te laten werken. Zoals jullie weten wonen er aardig wat luitjes in dit land en hier wordt je dan ook overal mee geconfronteerd. Je moet echt moeite doen om in steden terecht te komen van minder dan 500000 bewoners. Door de drukte was ik na een paar dagen klaar voor de natuur. Een korte reis van 4 uur zou me brengen naar een mooi bergmeer. Hier werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt wat betreft het Chinese toerisme. Een stijl die niet erger kan. Veel sites in China die enige culturele betekenis hebben worden volledig toegankelijk gemaakt voor toerisme en dat uit zich in verharde paden door de bergen, podia waar optredens worden gegeven (dit middenin een natuurreservaat), soeveniershops gecombineerd met hordes Chinese toeristen die gelukkig niet van de gebaande wegen afgaan. Hierdoor kon ik ontsnappen van de hordes en kon ik daadwerkelijk genieten van het meer en de omgeving in mn tentje. Na drie dagen hield ik het hier voor gezien en zou ik richting een van de belangrijkste bestemmingen van mijn reis vertrekken. Een treinreis van 44 uur bracht me van het westen naar het oosten van China. Beijing heeft altijd heel hoog op m’n verlanglijstje gestaan en dit zou ik nu in levende lijve mogen ervaren. Een geweldige stad met zoveel culturele bezienswaardigheden, mooie wijken, parken en een goede vibe. Helaas, om een of andere reden begon ik na een paar dagen me zwakjes te voelen. Uiteindelijk heb ik mogen compenseren voor m’n vorige reizen dat ik niet ziek ben geweest. Na een verschikkelijke reis van Beijing naar Shanghai ben ik terecht gekomen in het ziekenhuis waar ik een week heb moeten verblijven met 40 graden koorts en alle fijne bijwerkingen van dien. Een dikke 1.5 week heb ik af moeten schrijven van mijn reis in China. Aardig balen, omdat ik heel wat op de planning had staan. De flatscreen in m’n kamer gaf me nog wel de mogelijheid om Nederland te kijken :) en ik denk dat de overwinning op Brazilie me weer helemaal op de been heeft geholpen. Na 7 dagen infuus zat het ziekenhuisavontuur er gelukkig op en kon ik mijn reis voortzetten. Een fijn gevoel, maar tegelijkertijd ook een heel naar gevoel. Ik kon namelijk de helft van mn reis in China op m’n voorhoofd schrijven. Geen energie door de virusinfectie en daarnaast gewoon geen tijd meer. Heel erg balen! Eenmaal terug in het hostel heb ik besloten om hiervoor te compenseren met een speciale verlenging van m’n reis.

In Almaty een top tijd gehad met m’n Zuid-Koreaanse room mate die over land van Zuid-Afrika naar Zuid-Korea aan het reizen is. Diegene die ooit in Afrika zijn geweest weten hoe super vet het is. Gin wist me te vertellen hoeveel indruk Ethiopie op hem had gemaakt in termen van het echte Afrika. Dus deze jongeman gaat 5 weken langer reizen in Ethiopie (afrikaanse tribes in het zuiden) en Kenia (wildlife en snorkelen :)). In verband met tickets zal ik wel een stop over maken in Nederland waar ik tussendoor nog een festival kan meepakken. Vervolgens zal ik 16 september terugvliegen naar Amsterdam, zodat ik net op tijd ben voor het beroemde, beruchte en fantastische jaarlijkse matenweekend.
Maw een fijn vooruitzicht...
Overall was mijn blik op China niet geweldig. Heel interessant om een dusdanig andere cultuur te mogen meemaken, maar anderzijds hebben de mensenmassa’s en de onbeschoftheid van hen me niet heel enthousiast gemaakt. Dit is echter veranderd de laatste dagen. Samen met de Nieuw-Zeelandse Rachel namelijk naar een dorpje gegaan. In het algemeen bevallen dorpjes me beter dan steden, maar voor China heb ik er bewust voor gekozen om de steden te zien. In dit doprje waren de mensen zo compleet anders. Open, vriendelijk, behulpzaam en eeerlijke mensen in een relaxte sfeer. Bizar hoe een enkele ervaring een beeld van een land zo kan veranderen. Initieel zou ik ook naar Tibet gaan en hier is dit volgens Rachel de normaalste zaak van de wereld. Ik heb dus nog een redden om terug te komen naar China ;).

Momenteel is het hier 4 uur ‘s nachts en ben ik nog steeds aardig brakjes van gisteren. Met 2000 Nederlanders in een Ierse bar de wedstrijd gekeken tot 6 uur vanochtend en vandaag zal ik ook vertrekken naar m’n volgende bestemming, Kirgizie. Hoogstwaarschijnlijk zal ik 2 dagen aan het reizen zijn met diverse vluchten en minibuses om uiteindelijk aan te komen in een bergdorpje waar ik kan beginnen aan het lang verwachte trekkingavontuur.

Ik kijk er naar uit net zoals ik uitkijk naar de korte nachtrust hier in de suite die we geboekt hebben ;).

Dikke kus vanuit Shanghai!